یکی بیاد منو ببره.

قبلا خیلی تصوبر واضح و شفافی از آیندم داشتم.الان هر چه قدر فکر میکنم هیچیو نمیتونم پیش بینی کنم.نمیدونم شاید انقدر اینو به خودم تلقین کردم که تو تهران نخواهم نبود،ذهنم هیچ پیش فرضیم ازونجایی که خواهم بود نداره پس کلا ترجیح میده هیچ خیال بافی برا خودش نکنه بعد ببینه چی فکر میکرده چی شده*_*به شدت دوس دارم سرصحبت باز کنم با مامان بابام که من دوس دارم برم شهرستان درس بخونم ولی خب تا یکم میام ازش حرف بزنم،به شدیدترین صورت ممکن جبهه میگیرن.(دیگه حتی چیز جدیدیم برا فکر کردن قبل خواب ندارم)