تمووووووم.

فک کنم خود خدام تعجب کرده چه جوری یه هفتست پامو از خونه بیرون نذاشتم.این برا کسی مثل من یعنی فاجعه،یعنی درد و مرض.از سقف،اتاق،تخت،بالش،نرده های پنجره متنفررررررررم.ازونجایی هم که این حجم از خونه موندن داره دیوونم میکنه،تقریبا با همه قهرم.قهر که یعنی سکوت مطلق.جالبیش اینه که کسیم کاری به کارم نداره.بو خونه گرفتم.خدایا من همینجا ازت میخوام بعدا زندگی بهم بدی که فقط برا خواب مجبور باشم بیام خونه:|اصن اینا هیچی پوکیدم انقدر تنهااااا خونه موندم:/بعد میگن چرا انقدر میخوابی،پاشم چیکار کنم؟ 💤💤...